Deel 5
En we vertrokken gewoon in 2015, in juni. Een Mercedes Vito bus helemaal vol gestouwd met dozen. Kinderen erin, hondje vond het ook leuk. En zo vertrokken we naar Los Guadalperales in Extremadura in Spanje, tussen Madrid en Sevilla in en 1 uurtje van de Portugese grens.
Ons huis in Honselersdijk (Westland) hadden we verhuurd, want we zouden het één jaartje proberen. En daarna zien we wel weer verder.
Achteraf hadden we rekening moeten houden met de 183 dagen dat je in Spanje mag verblijven. En wij hadden ons iets later moeten registreren bij de ayuntamiento (gemeente). Maar ja wisten wij veel dat de Belastingdienst dat in de gaten houdt. Meer vertel ik hierover tijdens de Challenge die volgende maandag start. Zie onderaan dit bericht.
En zo kwamen we aan in een piepklein Spaans dorpje. Ik voelde me toch zo gelukkig. Droom 1 in-the-pocket. Het was gelukt!
Ik wandelde elke dag met m´n hondje en was net de koningin. Ik zei iedereen gedag. En nieuwsgierig als Spanjaarden zijn, willen ze graag weten wie ik was. En dan zei ik, soy la nuera de Kung Fu. (ik ben de schoondochter van Kung Fu). Iedereen heeft namelijk een bijnaam in het dorp, want ze heten allemaal Juan of José. En zo heeft elke familie een bijnaam.
Het leek wel of we er een familie van 700 mensen erbij kregen. Iedereen zo hartelijk en we voelden ons zo welkom. Spanjaarden zijn zo lief, dus als je de taal spreekt dan voel je dat letterlijk. En iedereen zei, daar woon ik, als je wat nodig hebt kom maar gewoon naar binnen. Dat is toch lief. Echt m´n hart stroomde over van dankbaarheid.
En ook de kinderen. Ze waren natuurlijk nog best klein met 10 en 12 jaar. Maar waarin ik mij volledig in vergist had. De oudste, een jongen had echt totaal geen probleem met het feit dat hij niemand kende. En ook de taal niet sprak.
De jongens uit het dorp hadden zoiets van yeah we hebben er een nieuwe bij. En nog dezelfde avond, nadat we waren aangekomen, belde ze aan of Kay kwam voetballen. En Kay zei ja hoor en de jongens waren blij want ze hadden er een goede voetballer bij.
Ze leerden hem een paar scheldwoorden, wat duimpjes omhoog en het ging top. Ik was vol verbazing, want ik had gedacht dat hij er moeite mee zou hebben met dit avontuur.
Meisjes is een ander verhaal, want meisjes die praten. En als je dan de taal niet spreekt dan is dat lastig. Maar ook de meiden uit het dorp waren zo lief. Ze probeerden van alles om m´n dochter erbij te laten horen. Echt geweldig. Het duurde iets langer maar toen half september het schooljaar startte toen ging het snel. En met Kerst was ze volledig ingeburgerd.
Wie ook snel inburgerde was de hond. Binnen 3 maanden was ze zwanger van ons Spaanse buurhondje. De Spaanse mannen uit het dorp vonden het prachtig. Ja zeiden ze, kijk maar uit hier met die Spanjaarden.
Echt zo grappig dan zat er zo´n groepje bij elkaar. Gemiddelde leeftijd 80 jaar, samen hadden ze bij elkaar 1 gebit. En ze zaten maar te lachen. M´n nieuwe Spaanse vrienden noemde ik ze. En nog steeds. Nu 9 jaar verder leven sommige nog steeds. Echt Spanjaarden zijn zo lief. In de volgende blog vertel ik meer…
Un beso Cintha
info@supergoedspaansleren.nl
